หลังจากผ่านไปสองตอนกับการเตรียมตัวเพื่อที่จะพิชิตยอดเขาที่สูงที่สุดในประเทศญี่ปุ่น มาตอนนี้ ผมจะเล่าถึงประสบการณ์ที่ได้ไปปีนมาล้วนๆ ซึ่งบอกไว้ก่อนนะครับ ว่าส่วนมากจะเป็นรูปกับวีดีโอทั้งนั้น จะเป็นยังไง ไปชมกันเลยครับ
จากที่เกริ่นข้อมูลที่เล่ากันไปในตอนที่ 1 และตอนที่ 2 ทุกวันเสาร์ของสัปดาห์ ผมจะเปิดเข้าเช็คข้อมูลเพื่อที่จะเช็คดูว่า อาทิตย์ไหนอากาศจะดีเหมาะแก่การปีน เนื่องจากช่วงที่เปิดให้ปีนฟูจินั้น จะเริ่มตั้งแต่ช่วงเปลี่ยนฤดูจากใบไม้พลิมาเข้าฤดูร้อน ซึ่งช่วงนี้ฝนจะตกมากเป็นพิเศษ แถมบางครั้งไต้ฝุ่นยังเข้าอีกตั้งหาก ถึงแม้ว่าจะเข้าฤดูร้อนแล้ว ฝนก็อาจจะตกที่ฟูจิซังได้เสมอ เพราะฉะนั้นผมจึงเลือกที่จะเช็คไว้ก่อน เพราะใจจริงไม่อยากจะไปปีนทั้งๆที่ฝนตกหนัก คงจะเละน่าดูเลยครับ
จนเมื่อวันที่ 24 กรกฎาคมที่ผ่านมา พยากรณ์อากาศบอกว่า อากาศดี ผมก็ไม่รอช้าครับ รีบโทรไปหาที่พัก จัดการจองรถบัส รวมไปถึงยื่นวันลากับหัวหน้าเพื่อไปปีนฟูจิซัง ๕๕๕ โดยเส้นทางที่ผมเลือกปีนก็คือ เส้น Yoshida ซึ่งเป็นเส้นทางที่ได้รับความนิยมและปีนง่ายที่สุด การเดินทางก็จะเริ่มจากขึ้นรถบัสจากชินจุกุเที่ยวแรกเพื่อไปถึงสถานีที่ 5 ให้เร็วที่สุด เพื่อที่ว่าจะได้เริ่มปีนไปให้ถึงยอดให้เร็วที่สุด จากนั้นจะเข้าพักที่พักบนยอดเขา แล้ววันรุ่งขึ้นค่อยตื่นมาตั้งแต่เช้ามืดเพื่อมารอชมพระอาทิตย์ขึ้นครับ
เมื่อวางแผนทุกอย่างพร้อมแล้ว ในคืนวันที่ 23 รีบเข้านอนให้ไวและตื่นแต่เช้านั่งรถไฟไปยังสถานีชินจุกุ เพื่อไปต่อรถบัส แต่น่าเสียดายที่ผมพลาดรถรอบแรกสุดไป คาดว่า คนญี่ปุ่นเองก็น่าจะเห็นว่าวันนั้นอากาศดีเหมาะแก่การปีนเช่นกัน ทำให้รถบัสรอบแรกนั้นเต็ม ผมกับเพื่อนเลยต้องรอรถบัสรอบถัดไป ซึ่งต้องรออีก 1 ชั่วโมงครับ
เมื่อขึ้นรถแล้ว ไม่คิดอะไรมากครับ หลับทันที หลับอย่างเดียว นอนเอาแรงให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะคาดว่าหนทางข้างหน้าน่าจะต้องใช้พลังงานสูงแน่นอน จนนั่งไปได้ประมาณชั่วโมงครึ่ง เป้าหมายของผมก็โผล่มาให้เห็น แต่โผล่มาแบบมีเมฆปกคลุม ซึ่งตอนแรกก็แอบหวั่นใจ “ไหนพยากรณ์อากาศว่าอากาศดีไงฮะ ทำไมเมฆมากขนาดนี้” แต่ยังไงก็แล้วแต่ ถอยไม่ได้แล้วครับ เล่นใช้วันลา เสียเงินนั่งรถบัสมาขนาดนี้แล้ว อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด สู้ตาย!
เมื่อถึงเวลา 10.30 รถบัสก็มาสถานีที่ 5 ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการปีนเขาครั้งนี้นั่นเองครับ ไม่ผิดไปจากที่คาดไว้ อากาศดียังงี้ มีหรือที่คนญี่ปุ่นเองจะพลาด
ไม่เพียงแต่ผู้ใหญ่ ขนาดเด็กที่สูงยังไม่ถึงเอวผมก็ยังมาปีน (ถึงกับบอกตัวเองว่า อย่าแพ้เด็กนะครัช ๕๕๕)
แต่เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เราจะมานั่งเล่นนอนเล่นที่สถานีที่ 5 ไม่ได้ ว่าแล้ว ผมก็เดินไปดูแผนที่เพื่อศึกษาเส้นทางก่อนเป็นอย่างแรก และถ่ายเก็บไว้ในกล้องเพื่อที่ว่า หากต้องการใช้งานสามารถเรียกกลับมาดู มาใช้งานได้ตลอด (ถ้าแบตกล้องไม่หมดนะครับ ๕๕๕)
แต่การเดินทางจะเริ่มไม่ได้ ถ้าผมยังไม่ได้ซื้อของสะสมชิ้นสำคัญ ของชิ้นนั้นก็คือ ไม้เท้าสำหรับประทับตรานั่นเอง เล่าคร่าวๆก็คือ ขณะที่ปีนขึ้นเวลาผ่านสถานที่ต่างๆ ก็จะมีบริการให้เหล็กร้อนจี้ลงไปบนไม้เท้า เป็นลวดลายต่างๆตามแต่สถานที่นั้นจะออกแบบ ซึ่งไม้เท้านี้มี 3 ขนาด คือ เล็ก กลางและใหญ่ ส่วนตัวแล้วผมซื้อขนาดกลางมา เพราะคิดว่า เล็กน่าจะเล็กไป สะสมไม่ครบ ส่วนใหญ่ก็อาจจะใหญ่ไป เกะกะระหว่างเดิน (หลังจากปีนเสร็จผมคิดว่า ตอนนั้นน่าจะซื้อเป็นเล็กมาสองอันน่าจะสะดวกกว่า และเอากลับไทยง่ายกว่าด้วย เหอะๆ)
เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้วก็ออกเดินทาง ในช่วงแรกยังไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่ เป็นทางเดินธรรมดา ไม่ชัน ไม่ต้องปีน ไม่ลำบากอะไร ซึ่งถ้าหากมาปีนแต่เช้าก็จะเดินสวนทางกับบรรดาผู้คนที่เพิ่งลงมาจากเขากัน ซึ่งนับว่า โชคดีของผมที่วันนั้นมีเมฆ จึงทำให้อากาศไม่ร้อนเท่าไหร่ กำลังสบายๆครับ
และเมื่อเดินผ่านสถานีที่ 6 ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป จากที่เดินในแนวราบซะส่วนใหญ่ มีความชันเล็กน้อย กลับกลายเป็นแทบจะเดินแนวดิ่งทั้งหมด และตั้งแต่จุดนี้เพียงแค่มองขึ้นไป ก็สามารถเห็นเป้าหมายของเราอยู่ไกลลิบๆ เป็นขวัญกำลังใจอันดีให้กับผู้ปีนเขาจริงๆ ๕๕๕
แต่ไม่ว่าทางจะคดเคี้ยวแค่ไหน ผมคิดว่า การมาปีนฟูจิซังนั้นยากครับที่จะหลงทางเพราะตลอดเส้นทางการเดินนั้นจะมีป้ายบอกทางตลอดซึ่งมีทั้งภาษาอังกฤษและภาษาญี่ปุ่น หรืออย่างที่บอกในตอนก่อนๆว่าให้จำสีของเส้นทางดีๆ จากรูปข้างล่างก็จะเห็นว่าผมใช้เส้นทางสีเหลือง ซึ่งเป็นสีของเส้นทาง Yoshida นั้นเองครับ
ยิ่งไปไกลเท่าไร ทางเรียบยิ่งหายไปครับ เริ่มจะต้องปีนป่าย หรือบางทีเป็นทางชันตามภาพในรูปข้างล่างเลยทีเดียว งานนี้ถ้าใครเตรียมถุงมือมา ก็สบายครับ ใช้มือช่วยปีนได้ชิวๆ
และอย่างที่บอกไปเรื่องตราประทับในตอนแรก ถ้าใครที่ซื้อไม้มาก็อย่าลืมแวะประทับตรากันนะครับ โดยตราประทับนี้ไม่ได้ฟรีนะครับ เฉลี่ยตกที่ตราละประมาณ 300 เยน สามารถให้ประทับได้ทุกจุดแวะพักที่ผ่านระหว่างทางเลยครับ จากทริปนี้ผมเก็บมาทั้งหมดประมาณ 20 ดวงได้ครับ น่าจะไม่ครบ แต่ก็เต็มไม้ขนาดกลางพอดีครับ
และระหว่างปีนไปเดินไป เมื่อหันกลับไปมองด้านหลัง ก็พบว่า วิวของเส้นทางที่เดินผ่านมาก็สวยแปลกตาดีนะครับ
ในวันนั้น ช่วงระหว่างชั้น 7-8 จะเป็นช่วงที่ความสูงจะประมาณเมฆพอดีครับ ซึ่งถ้าใครมาปีนในวันที่เมฆสวยๆก็อาจจะได้เห็นริ้วเมฆสวยๆ แต่ในทางกลับกัน ถ้าใครมาในวันที่ฝนตก ก็ต้องลุยฝ่าให้เลยชั้น 8 ไปให้ได้ อากาศถึงจะดีขึ้นครับ
ระหว่างสองข้างทางส่วนใหญ่ก็มีแต่หินกับทราย ซึ่งเดาว่า ถ้าใครมาปีนหลังจากนี้ก็น่าจะต้องเตรียมหน้ากากกันฝุ่นกันมาแล้วละครับ เพราะฝุ่นน่าจะเยอะน่าดูครับ
ไม่รู้ว่า ผมเหนื่อยหรือระยะทางมันไกล แต่ผมรู้สึกเหมือนว่า ไม่ว่าเดินไปมากแค่ไหน ทำไมมันไม่เข้าใกล้สถานีที่ 8 ซักที
จนกระทั่งประมาณเวลา 16.00 ผมก็มาถึงโรงแรม Goraiko-kan ซึ่งเป็นโรงแรมสุดท้าย จากที่ผมติดต่อกับโรงแรมที่จะพักบนยอดเขา ทางโรงแรมแนะนำว่า ให้หาอาหารเย็นกินก่อนเลย เพราะหลังจาก 18.00 ไปแล้ว บนยอดเขาเองก็ไม่มีอาหารอะไรขายแล้วเหมือนกัน เพราะฉะนั้นผมกับเพื่อนจึงตัดสินแวะพักกินข้าวที่นี่ ก่อนที่จะเดินทางต่อครับ
เนื่องจากผมไม่ใช่ลูกค้าที่จะเข้าพักกับทางโรงแรม ผมจึงไม่สามารถเข้าไปใช้บริการโต๊ะของทางโรงแรมได้ สามารถนั่งทานได้แค่บริเวณนอกโรงแรมหรือบริเวณที่เปลี่ยนรองเท้าเท่านั้น ซึ่งสำหรับใครที่มาปีนฟูจิซัง ผมอยากจะบอกว่า ของที่ขายบนนี้แพงทุกอย่างครับ และไม่ต้องคาดหวังว่า จะดีเลิศมากมายนะครับ อาหารที่ขายส่วนใหญ่ก็จะเป็นอาหารง่ายๆ เช่น ข้าวแกงกระหรี่ ราเมง อุด้ง เป็นต้น
เมื่อกินอิ่มและพักเพียงพอแล้ว ก็เดินทางต่อ ในตอนแรกผมตั้งใจว่า จะตั้งใจเดินไม่ถ่ายรูปเล่นแล้ว แต่ก็อดไม่ได้ครับ วันนั้นแสงเย็นที่สาดลงมามันสวยจริงๆครับ ทำให้ต้องหยุดถ่ายรูปเป็นระยะๆ